Op pad met The Farm

The Farm werd in 2022 opgericht met één simpel doel: een plek creëren waar jonge rijders kunnen groeien zonder kapot te gaan aan hoge verwachtingen. De enduro-scene had behoefte aan een plek waar talenten hard kunnen rijden, plezier kunnen maken en hun eigen stijl kunnen ontwikkelen zonder opgejaagd te worden door de klok. Dus zochten we de juiste rijders, gaven we hen de juiste support en lieten we de boel ademen.

Het motto werd: 'Fun is fast'.

De Farm Trip begon in Darrington, waar Race Cascadia een mooi podium bood om in de juiste stemming te komen. Canyon, Alex en Charlie zaten direct hoog in de 'fun is fast'-energie en zo kwam de crew moeiteloos in weekendmodus, met strakke trails, korte ritjes tussen de races door en een Cannondale-pitzone die meer weghad van een tuinfeestje dan een racetent. De rondjes bleven scherp, de lachsalvo's luid en de mooie momenten stapelden zich even snel op als de pizzadozen in de camper. De trip ademde aan alle kanten dat ‘zon-op-je-gezicht-gevoel' dat zo typisch is voor The Farm.

De camper rolde oostwaarts in classic Farm-style– met de gebruikelijke Farm-rommel op de stoelen: half ingepakte spullen en een grill die nog warm was van het ontbijt. Niet erg netjes, wel prima functioneel. Coeur d’Alene verwelkomde de boys met Webby’s local 'signature groove': door de steegjes, stop bij de steiger en dan in de boten die aan kwamen glijden. Aan de overkant van het meer lonkte Caribou Ridge. De jongens reden rustig de klim op, ontspannen kletsend. In de afdaling maakte de ontspanning plaats voor focus. De wakesurf-sessie terug naar Coeur d’Alene voelde als een bonustrack op een goeie mixtape: niet echt nodig, wél heel blij mee.

De volgende halte was Montana, warm en relaxed.
Spencer stortte zich direct op houten bochten, ingesleten lijnen en aarde die aanvoelde alsof hij zo uit een cookout kwam. Geen Crane. Geen Sedivy. De man was als een gek een groot stuk grond aan het vrijmaken. Dus hield de crew het tempo erin.

Whitefish resette de vibe. Camper achter een boerderij, perfect uitzicht op het tafereel. De rodeo in Columbia Falls ging los – stof, felle lichten, herrie, met als klap op de vuurpijl Charlie die in het clownsvat werd gezet en rondgedraaid door een stel kids alsof ze dachten dat er snoep uit het vat zou vliegen. Dat de sfeer goed was is een understatement.

Het hoofdstuk Montana werd afgesloten bij Legacy Bike Park in Lakeside – een nieuwkomer vol dikke features en een briljant uitzicht over Flathead Lake. Nieuwe jumps, verse flow en een zó weids panorama dat het lijkt alsof je in een ansichtkaart rondfietst. De crew voelde zich direct thuis en reed net zolang door tot het te donker en koud was om nóg langer te blijven.

Oregon trakteerde de boys vervolgens op een smakelijke bos-ervaring.
In Oakridge wachtten shuttle-runs onder hoge bomen, koele schaduwplekjes en trails die speciaal gemaakt leken te zijn voor rijders die overal in voor zijn. De Trans Cascadia-crew bleef maar rondjes knallen. Canyon met zijn vloeiende stijl bij elke drop, Alex die zijn creativiteit showde zodra de trail daar ruimte voor bood, en natuurlijk Charlie – altijd gefocust, altijd met die ogenschijnlijk moeiteloze mix van snelheid en gemak. In Portland werd de trip afgeloten met Charlie die de crew over zijn achtertuin-trails loodste – met krappe bochten, flowy tussenstukken en een laatste run die precies goed voelde als afsluiter van de reis.

Olympia WA was de laatste stop voordat de jongens doorreden naar Whistler BC voor Crankworx.

Douchen in Washington – Mystieke bergen & een donker bos
Olympia vormde het einde van de tour voordat de boys doorreden naar Crankworx in Whistler. Daar schakelde de hemel over op standje stortdouche. De crew – blijkbaar nog superstoked – ging er toch voor: regen geselde de hun helmen, wortels werden glad, maar op de een of andere manier gingen de boys er alleen maar beter van rijden. De helft van alle beelden van de trip werden gemaakt in die chaos – snel, modderig, luidruchtig.

Tim pakte een volle hand modder en stopte die zo in zijn mond. Met de modder nog tussen zijn tanden gaf hij een nauwkeurige beschrijving van het smaakpalet: 'Hemlock, ceder… en Bigfoot-poep'. Zo bracht deze tussenstop in een donker bos op een mystieke berg veel lol, flow en runs – een perfecte dosis Farm Family Fun voordat de bende de grens overstak.

Elke dag van de trip was precies zoals die hoort te zijn bij The Farm:
Plezier staat op één, snelheid volgt vanzelf. De rijders boeken progressie doordat ze relaxed zijn, op én naast de fiets, en elke plek zien als een kans om van de dag te genieten. Geen druk. Gewoon goede trails, goede fietsen, veel lachen en die sfeer die je krijgt als de juiste groep op het juiste moment op de juiste plek is.

Dit is The Farm:
Een energieke mixtape.
Een toffe groep met snelle benen.
Een bron van plezier met verse modder als cover-artwork.