Het was niet zomaar een persoonlijke uitdaging. Elk trap die Lachlan gaf stond in het teken van het inzamelen van uiteindelijk ruim $135.000 Australische dollar voor de Indigenous Literacy Foundation, een stichting die kinderen in de meest afgelegen Australische regio’s aan schoolboeken en ander onderwijsmateriaal helpt. Elke stad die hij passeerde, elke aanmoediging van langs de kant herinnerde hem aan dat grotere doel. “Het gaat allemaal om verbinding maken,” zei Lachlan: “met het land, met de mensen, en iets doen wat goed voelt.”
(Ook jij kunt bijdragen aan Lachlan’s missie en dit project ondersteunen door hier te doneren aan de Indigenous Literacy Foundation. Met jouw bijdrage wordt onderwijsmateriaal aangeschaft voor kinderen die dit nodig hebben)
The Great Southern Country Ride
Foto's: Karter Machen
Lachlan verlegt zijn grenzen een nieuwe 14.210 km FKT langs de randen van Australië.
De weg strekte zich uit als een fluistering over het enorme, ongerepte Australische land. 30 dagen, 9 uur en 59 minuten lang ging Lachlan Morton op in de stille en chaotische omarming van het land dat hij ‘thuis’ noemt— een reis die 14.210 kilometer telde maar oneindig veel groter voelde, zowel buiten als binnenin hem. Elke zonsopkomst markeerde een nieuw begin, elke kilometer een diepere duik in de diepten van zijn eigen uithoudingsvermogen, en elke pedaalslag werd onderdeel van een verhaal. Een verhaal dat nooit ging om het scoren van een FKT (Fastest Known Time). Het was Lachlan's Great Southern Country Adventure, en het avontuur liet niet alleen sporen na in de recordboeken maar ook in Lachlan’s ziel.
Voor zijn bijzondere reis gebruikte Lachlan iets bijzonders – iets nieuws. Een fiets uit het LAB. Grote delen van de tocht zat hij op een fiets die de lijnen tussen endurance en efficiëntie doet vervagen, perfect om lastig terrein, eindeloze tegenwind en even eindeloze zonverbrande wegen te overwinnen. Onderweg stapte hij even over op zijn vertrouwde SuperSix EVO, de fiets waarmee hij al talloze uitdagingen had overwonnen, maar niet veel later switchte hij alweer terug naar die eerste fiets – aangetrokken tot de feel & fit van de machine die de grilligheid van de Australische wegen zo goed had gehandeld.
Lachlan vertrok vanuit zijn woonplaats, Port Macquarie, in het zachte licht van een vroege septembermorgen. Zodra zijn banden de weg raakten, wist hij dat deze reis niet alleen draaide om records. Australië deed iets met hem – de uitgestrekte vlaktes, de genadeloze winden, de woeste schoonheid van een land dat geen genade kent maar waar toch een diepe, helende werking van uitgaat. De tocht zou zijn lichaam op de proef stellen, dat zeker, maar nog veel meer zijn geest. “De zonsopkomsten in het noorden zullen me nog lang zal bijblijven,” keek Lachlan later terug, met de herinnering aan die stille ochtenden nog vers in het geheugen, voor altijd verweven met die stille reis.
Zo reed Lachlan de eindeloze outback in, zijn ritme niet onderbroken door tijd of licht: 450 kilometer per dag, 30 dagen op rij. Vaak vertrok hij in het holst van de nacht, met de sterren flonkerend boven zich, om zo te ontsnappen aan de loden middagzon. Dwars reed hij door alles heen – door de diepste nachten, de verzengende hitte en de wind die over de woestijn joeg, als iets uit een droom. "Die lange dagen met tegenwind – dat was waar ik het meest bang voor was," gaf Lachlan toe. “Het idee dat je zestien, zeventien uur recht tegen die wind in moet rijden, en dat er geen andere optie is. Maar je blijft toch manieren vinden om ermee om te gaan.”
De tocht stelde niet alleen zijn wilskracht op de proef – maar veranderde ook zijn perspectief. Er waren momenten dat de eenzaamheid hem aanvloog, dat de eindeloze stroken asfalt op leken te gaan in de horizon. De isolatie tartte hem net zo fel als de hitte en zoog Lachlan's geest naar oneindige leegtes. “Je verliest alle besef van tijd en afstand,” zei hij. “En alles wat er dan nog overblijft, is het moment waarin je bent.” Het was op deze rustige plekken, waar het land eindeloos leek en de stilte hem volledig omhulde, dat Lachlan zijn beste ritme vond.
En dan waren er nog de momenten van onverwachte maar vluchtige sereniteit. Een bijna-botsing met een kangoeroe in de eerste week. De eksters die hem torpedeerden met hun duikvluchten, alsof ze de eindeloze hemel moesten bewaken. Maar zelfs in de moeilijkste uren gaf de weg Lachlan kleine cadeautjes – kleine momenten van schoonheid waardoor hij weer wist waarom hij hier was.
“Ik zal de momenten dat ik 's nachts onder de sterrenhemel door de outback reed nooit vergeten”, zei Lachlan. “Er schuilt een soort magie in die momenten”
Hij was niet alleen, tenminste, niet echt. Zijn crew – bestaande uit zijn vrouw Rachel, broer Angus, mechanieker Tom Hopper en een aantal goede vrienden – volgde hem over het hele continent, klaar om bij te springen met voeding, schone kleding en bemoedigende woorden wanneer dat nodig was. "Ik geef het direct toe: zonder Tom had ik een dik probleem gehad", zei Lachlan, zachtjes grinnikend, maar hij meende wat hij zei. Dit mocht dan wel zíjn reis zijn, maar die was alleen mogelijk dankzij het hele team. “We hebben samen al zoveel beleefd,” zei Lachlan over zijn team, “en elk nieuw avontuur brengt ons dichter bij elkaar. Er zijn maar weinig anderen die me zo goed begrijpen.”
En toen, na ruim een maand op de fiets, reed Lachlan Port Macquarie weer binnen. Het was niet zomaar een finish – het was thuiskomen. Hij reed langs het huis waarin hij was opgegroeid, zijn hart vol herinneringen. “Het riep zoveel emoties op,” zei hij, terugkijkend op de wegen die ooit zijn trainingswegen waren en nu een extra lading hadden gekregen door zijn ongelooflijke reis. "De oude vrienden die er waren, de nieuwe gezichten die mijn reis hadden gevolgd – het is iets wat ik nooit zal vergeten"
Dertig dagen, 9 uur en 59 minuten. Veertienduizend en tweehonderd kilometer. Een gemiddelde van 450 kilometer per dag, met elke dag tot 18 uur in het zadel. Maar voor Lachlan was The Great Southern Country Ride niet zomaar een nieuw, wild idee om weer een record te breken. Het ging hem om de ontdekking van de ziel van een land dat even woest als mooi is. Om de lessen die de weg ons leert, om de gedachten die opkomen in de donkerste momenten. Om het herontdekken van de wilskracht die nodig is om door te gaan als elke spier schreeuwt om te stoppen, en om de schoonheid van het omarmen van het onbekende – waar wilskracht plaats maakt voor vernieuwing.
Voorlopig is Lachlan even thuis, en de omvang van zijn prestatie begint nu pas tot hem door te dringen. Maar terwijl het stof zachtjes neerdaalt, verschijnt er een prachtig verhaal. Een verhaal van het hart, van verbinding, en van de stille, krachtige lessen die de weg leert aan degenen die bereid zijn om te luisteren.
