Terugblik: afscheid van “Ave”

Elke keer als ik een opdracht krijg, neem ik mijzelf voor om er het beste van te maken. Natuurlijk gaat dat niet altijd vanzelf, maar ik heb geleerd dat passie, toewijding en een open blik veel verschil kunnen maken voor het resultaat. Nadat ik door Cannondale HQ was gevraagd om een terugblik te maken van Avancini's jaren bij het Factory Team begon ik mijn foto-archief door te spitten, maar ik was nog maar net begonnen toen ik besefte dat het een lastige klus zou worden: lastig, maar eentje die ik met alle passie, toewijding en liefde wilde doen.

Waarschijnlijk denken veel mountainbikefans direct aan een bepaalde overwinning of een bijzonder moment. Ja, zo lijkt het misschien makkelijk om een carrière samen te vatten. Als je puur naar Avancini's uitslagen kijkt – Wereldkampioen Marathon in 2018, winnaar van de wereldbeker in Nove Mesto in 2020, eerste Braziliaanse winnaar van een shorttrackrace (Andorra 2018), meervoudig ritwinnaar in de Cape Epic tussen 2016 en 2019 en nog veel meer – besef je inderdaad direct dat we het hier over een bijzonder getalenteerde atleet hebben, maar mis je ook de kern van het verhaal.

Ik startte mijn foto-onderzoek bij het mapje “Seizoen 2017”. Ik weet niet precies waarom, maar ik zie dat jaar als kantelpunt in Henrique's carrière.

Het seizoen begon met een paar veranderingen in het rennersbestand van het team, en Avancini – of “Ave”, zoals wij hem ook wel noemden – kreeg meer kansen om zichzelf te tonen. Samen met zijn idool en teammaat Manuel Fumic liet hij veelbelovende dingen zien: hij won een paar etappes in de Absa Cape Epic in Zuid-Afrika, droeg onderweg de leiderstrui en eindigde als vijfde in het eindklassement.

Door die goede resultaten in Zuid-Afrika was hij ervan overtuigd dat hij een gooi kon doen naar de marathon-regenboogtrui in het Duitse Singen, maar hij eindigde ver van het podium. De rest van het jaar boekte hij goede resultaten in Brazilië, maar hij miste nog iets om definitief bij de top 20 aan te haken.

Maar wacht, misschien is het beter om bij het begin te beginnen. Ik startte mijn avontuur als fotograaf in 2009, maar de eerste grote klussen kwamen pas een paar jaar later. Het was mijn droom om de wereld over te reizen en de beste rijders ter wereld te fotograferen, en die droom kwam uit. In 2013 mocht ik voor het eerst naar Zuid-Afrika voor het wereldkampioenschap in Pietermaritzburg. Het was daar dat ik onze Braziliaanse superster voor het eerst in actie zag voor een groot merk.

Een paar jaar later, in 2015, had ik het geluk om aan de slag te mogen gaan voor CFR - Cannondale Factory Racing. Dat jaar was ook Avancini’s eerste jaar bij het team. Op dat moment waren nog niet veel mensen overtuigd van het potentieel van de 25-jarige Braziliaan, maar hij had grote dromen.

In 2016 gingen Ave en ik voor het eerst samen naar de Cape Epic in Zuid-Afrika. Mijn Engels was absoluut matig en de enige twee mensen met wie ik kon praten waren de mecanicien Giacomo én Henrique, die vloeiend Italiaans sprak. Tijdens die trip ontstond er een hechte band tussen ons.

Waarschijnlijk had niemand het voor mogelijk gehouden dat CFR de leiderstrui zou pakken in de loodzware Cape Epic, maar we deden het. Ik vraag me nog steeds af of dat resultaat ook te danken was aan de goede tijd die we daar met elkaar hadden.

“De President” was gefrustreerd dat hij zijn doelen vaak niet haalde en investeerde steeds meer tijd in training. Ik weet nog dat we in 2017, tijdens een lange reis naar een wereldbekerwedstrijd, een gesprek hadden over zijn situatie. Aan het eind zei ik zoiets als: “Zorg ervoor dat je de focus niet verliest; denk eraan dat íedereen tegenslagen tegenkomt op weg naar de top.” Natuurlijk waren het niet mijn woorden die voor de ommekeer zorgden, maar wel de wereldbekerwedstrijd in Cairns, waar onze drie CFR-rijders het podium op een haar na misten.

Dat hoogtepunt aan het einde van het seizoen 2016 gaf Ave de motivatie om tijdens het korte winterseizoen keihard te werken. In december zaten we alweer in Zuid-Afrika om het parcours van de Cape Epic te verkennen en aan de hitte te wennen.

Frustratie maakt plaats voor een glimlach. Henrique startte het seizoen 2017 met nieuwe energie. Het trainingskamp in Zuid-Afrika leverde verschillende top tien-uitslagen op, waarbij CFR ook de titel Snelste Team opeiste. Als gevolg werden de groepen fans rondom het podium groter en groter.

De XCC Shorttrack is hét nieuws van 2018. Om het mountainbiken aantrekkelijker te maken voor de fans introduceerde de UCI in 2018 de XCC ofwel shorttrack, een snelle korte race van 20 minuten waarin de startpositie voor de volgende XCO-race wordt bepaald.

In het begin snapte niemand goed wat de toegevoegde waarde nou precies was. De teams waren een beetje sceptisch over deze nieuwe opener van het raceweekend, maar na een paar races werd duidelijk hoe het werkte en in Vallnord pakte Avancini zijn eerste overwinning in een wereldbekerwedstrijd.

De droom van de regenboogtrui leidt in 2018 naar Italië. Dat moest wel een gunstig voorteken zijn. Auronzo, de plaats waar het WK marathon werd gehouden, ligt vlakbij het kleine dorpje waar Avancini tijdens zijn eerste jaren in Europa verbleef.

De lastigheidsgraad van die race in de Dolomieten, met zware beklimmingen en technische afdalingen over singletracks, zorgde ervoor dat iedereen op zijn plek eindigde, met Ave op één.

Toen ik tijdens mijn zoektocht in de archieven aankwam bij het mapje “2019” moest ik even diep ademhalen. 2019 was een bijzonder wedstrijdseizoen, en juist bij zulke seizoenen is het ontzettend lastig om er een paar momenten uit te pikken.

Mensen zeggen vaak dat nieuwe energie en een goede sfeer voor een positieve flow zorgen en dat klopt. Alle medewerkers van het team waren trots op de resultaten die werden geboekt en iedereen deed keihard zijn best om zijn steentje bij te dragen.

2020 had het vervolg moeten worden van het voorgaande successeizoen, maar de pandemie gooide alles in de war en raakte iedereen hard. Toen we de eerste verwarde berichten over het Coronavirus hoorden, waren we in Zuid-Afrika. Europa was in paniek, maar in onze bubbel veranderde er nog niet veel aan onze gebruikelijke routine. Na twee trainingskampen in Zuid-Afrika en een kort uitstapje naar de Tankwa Trek waren we klaar voor een nieuwe Cape Epic. Het had een bijzondere editie moeten worden, eentje die in het teken stond van het naderende pensioen van Manuel Fumic.

Maar plotseling veranderde alles en moesten we hals over kop terugvliegen vanwege de lockdowns in Europa.

De droom moest worden uitgesteld tot oktober, maar zou uiteindelijk nooit realiteit worden.

Na een fantastische overwinning in 2020 in de wereldbeker van Nove Mesto werd het er niet makkelijker op voor Avancini.

In 2021 was reizen nog altijd lastig, en een paar maanden lang kon hij Europa niet eens bereiken.

Zijn motivatie kreeg een flinke knauw en hij moest veel investeren om aan de top van de UCI-ranking te blijven.

Tijdens een gesprek aan het begin van dat jaar vertelde Ave dat hij een wereldbekerwedstrijd in Brazilië wilde organiseren, en dat hij op zoek was naar een goede plek en steun om dat te realiseren.

“De President” ging voortvarend te werk en toen de kalender van de Wereldbeker 2022 werd bekendgemaakt, wisten we het zeker: ook dit doel was bereikt.

Ik ben in mijn leven nog nooit zo blij geweest om een wedstrijd te mogen fotograferen als daar bij Ave thuis. Het was ongelooflijk om te zien hoeveel toeschouwers er waren en hoe enthousiast zij waren.

Ik weet zeker dat er dat weekend heel veel nieuwe fans zijn bijgekomen!

Nou, ik heb al flink wat van je tijd gevraagd en we zijn nog steeds niet bij het heden.

Veel valt er ook niet meer toe te voegen, behalve dit: bij Cannondale en CFR voelen we ons allemaal enorm bevoorrecht dat we Henrique de afgelopen negen jaar in ons team mochten hebben en met hem mochten optrekken.

Ik heb het geluk gehad hem persoonlijk te mogen leren kennen, en van hem geleerd dat dromen werkelijkheid kunnen worden.