Mona zegeviert in Les Gets

Het was voorspelbaar, omdat de 21-jarige al het hele seizoen indruk maakt in dit soort races.

Het was spannend omdat ze nu wel héél indrukwekkend reed.

En dat terwijl alles een beetje tegenzat en het er alle schijn van had dat het universum Mona dit keer wat extra uitdaging wilde geven. Ja, het was al duidelijk dat slecht weer en lastige parcourscondities nauwelijks impact hebben op het Oostenrijkse fenomeen en haar LAB71 Scalpel, zoals eerder al bleek bij haar Wereldbekerzege in het modderige Andorra en bij haar overwinning op het WK Marathon in het nóg modderigere Schotland. Mona lijkt simpelweg immuun te zijn voor de elementen – dus moest er iets anders aan te pas komen om het haar lastig te maken.

Minder dan 48 uur voor de XCO-race was Mona zesde geworden op de shorttrack, maar ze kwam over de finish met hevige maagkrampen en bij de start van de crosscountry-race had ze daar nog steeds last van. Ze wist echter wat ze moest doen en probeerde te focussen op haar doel: nóg een Wereldbekerzege pakken.

En dat deed ze.

Het weer in de Franse Alpen was perfect op de dag van de race. Zoals we inmiddels van haar gewend zijn, hield Mona vanaf het begin het hoofd koel. Ze koos direct haar eigen ritme, schoof geleidelijk naar voren en maakte zich al snel samen met regerend wereldkampioene Pauline Ferrand-Prevot en Puck Pieterse los van de rest. In de volgende paar rondes breidde het trio de voorsprong langzaam uit. Op dat moment kon de race nog alle kanten op, zo leek het.

In werkelijkheid wachtte Mona als een sluipschutter op haar moment. Dat kwam in de derde ronde, halverwege een stuk bergop waar de singletrack korte tijd in twee parallelle trails van ongeveer tien meter splitste. Daar, op de rechtertrail, liet Mona zichzelf en haar LAB71 Scalpel exploderen. Tegen de tijd dat de trails weer samenkwamen had ze al een gat. Pieterse en Ferrand-Prevot hadden dit al eerder gezien, maar werden alsnog verrast. In een paar seconden tijd was de vogel gaan vliegen.

Tegen de tijd dat ze over de finish kwam, had Mona de snelste ronde gereden én een voorsprong van 38 seconden op runner-up Pieterse – nog meer dan de 33 seconden die ze een paar weken eerder bij haar eerste Wereldbekeroverwinning bij de profs in Andorra had gepakt.

Voorspelbaar, maar spannend.

Na de finish tilde ze haar Scalpel boven haar hoofd, en je zou bijna niet geloven dat ze zich de hele race ziek voelde.

“Ik voelde me niet erg goed na de shorttrack,” bevestigde Mona na haar overwinning. “Ik ging all-in... en herstelde daarna niet goed. Maar ik won het mentale spel in mijn hoofd, en daarna was het een kwestie van alle emoties uitschakelen en gewoon alles geven.”

“Het lijkt erop dat mijn hoofd sterker is dan mijn lichaam,” voegde ze eraan toe. “Dat geeft me veel vertrouwen.”