Erin Bixler: Van pijn lijden naar pijn doen

In het diepe springen. Presteren onder druk. Al doende leren. Vliegend starten.

Noem het hoe je wilt, maar dit is wat Erin Bixler moest doen om de rest bij te houden. Ze was, en is, vastbesloten om het te doen, wat “het” ook is. Dus, als ze bijvoorbeeld een rondje ging mountainbiken met haar vader, oudere broer en hun vrienden, was ze vastbesloten om dat tot een goed einde te brengen.

En je kan wel zeggen dat ze een goede leerling bleek: eind juli won Erin het NK Enduro voor rijders onder de 19 jaar. Het eindeloze afzien in het laatste wiel had zich uitbetaald. Maar zo simpel als 'gewoon' harder gaan fietsen was het niet.

Hij vertelt hoe Erin ooit stond te kijken hoe haar broer Aiden, bijna twee jaar ouder, in het zwembad aan het oefenen was op de duikplank. Hij was zijn techniek aan het bijschaven en Erin vond het er cool uitzien, die manier waarop hij met een mooie curve in het water dook. Vastbesloten dit ook te proberen liep Erin de duikplank op, schuifelde naar de rand, sprong, en... landde keihard met haar buik op het water. Haar vader wist dat het pijn deed, maar Erin stak haar kopje boven water, klom het zwembad uit en bleef proberen tot ze het kon.

Haar aanpak op de mountainbike was niet helemaal hetzelfde, maar de uitkomst wel. “Ik haatte het. Ik moest er niks van hebben,” zegt Erin over de eerste keren dat haar vader haar meenam op de trails. “Hij vond dat prima, maar liet me nog steeds meegaan met de familieritjes.” Natuurlijk waren die “familieritjes” vaak niet zo onschuldig als het klinkt, met zo'n aan mountainbiken verslingerde familie, maar snel en flowy. De trails waren soms ruig. Ze viel. Ze herstelde. Ze werd beter. De afkeer veranderde langzaam in acceptatie, vervolgens zelfs in liefde, vooral toen Erin de fameuze Downieville-trails in Noord-Californië ontdekte. Maar het ging die eerste jaren een beetje op en af. Het mountainbikevirus was er wel, maar sloeg nooit echt hard toe.

In diezelfde tijd begon Aiden wedstrijden te rijden. “Iedereen zei dat ik ook moest gaan racen, behalve mijn vader,” herinnert Erin zich.

"Het leek hem cool als ik zou gaan racen, en hij dacht dat ik het leuk zou vinden, maar hij wist dat ik het niet zou doen als hij me pushte.”

We zijn blij dat hij dat niet deed, want dan hadden we nooit geweten wat er van Erin zou zijn geworden.

Nu weten we dat wel. Tegenwoordig racet Erin voor The Farm, Cannondales opleidingsploeg voor jong mountainbiketalent uit de VS. Ze boekte op haar custom build Jekyll de ene na de andere overwinning, van Sea Otter tot Windrock, en amper twee weken nadat ze nationaal kampioen was geworden in de U19-categorie werd ze 4e in het algemeen klassement in de U21-categorie van de Enduro World Series in Whistler.

Erin zit niet langer pijn te lijden in het laatste wiel. Ze is nu degene die de anderen pijn doet. En de toekomst ziet er zonnig uit.

De Enduro World Series is nog niet afgelopen, maar Erin kreeg in de tussentijd met wat tegenslag te maken. Een crash vlak voor een race zorgde voor klachten die leken op een hersenschudding. Na overleg met haar vader, die ook arts is en de onofficiële teamdokter van The Farm, stond het licht om te racen op groen, maar Erin had er toch geen goed gevoel bij. Ze maakte de lastige beslissing om de volgende twee manches van de EWS, in Burke en Sugarloaf, te skippen.

Vervelend, maar iedereen die haar kent weet dat Erin Bixler zo snel mogelijk weer op de fiets zal zitten. Wat er ook gebeurt, we gaan zeker nog van haar horen. Het virus heeft inmiddels stevig toegeslagen.

Volg The Farm en Erin Bixler op Instagram, en check de Jekyll hieronder.